پیوند تربیت و اندیشهٔ مقاومت

چندی پیش به‌مناسبت ارائهٔ یکی از دروس کتاب مطالعات اجتماعی، داشتم موقعیت جغرافیایی فلسطین را روی نقشه به دانش‌آموزانم نشان می‌دادم. برخی از بچه‌ها وقتی بادقت به نقشه نگاه کردند، پرسیدند: مگه فلسطینی‌ها مسلمان نیستند؟! گفتم: بله. پرسیدند: پس چطور بقیهٔ مسلمانان به آنان کمک نمی‌کنند؟! تعجبشان با دیدن کشورهای همسایهٔ فلسطین بیشتر هم شد؛ اردن، مصر، سوریه! یکی از بچه‌ها سوال کرد: فلسطینی‌ها که عرب هستند، پس چرا کشورهای عربی دیگر بهشون کمک نمی‌کنند؟! وقتی به آنان از ضربات قدرتمند و جدی جبههٔ مقاومت به رژیم غاصب یا اقدامات یمن در بستن تنگهٔ باب‌المندب گفتم، با خوشحالی و غرور می‌گفتند: دمشون گرم! چه شجاع و نترس! مسئله اینجاست که این حس عزت و سربلندی در مقابله با دشمنان را چگونه می‌توان به بخشی از هویت آنان تبدیل کرد؟ آیا بهتر نیست دانش‌آموزان در کتابهای درسی مثل «معارف اسلامی»، «مطالعات اجتماعی» و... به‌جای حفظ کردن اطلاعات بعضا بی‌فایده، با بنیان‌های فکری نگاه امت‌گرا، دفاع از مظلوم و مبارزه با ظلم یا موقعیت جغرافیایی، آداب و رسوم، قرابت‌های فرهنگی و علاقهٔ مردم کشورهای جبههٔ مقاومت به ایران و یا تاریخ استعمار و جنایات آمریکا در ایران و منطقه آشنا شوند؟ چه زمانی باید پیشینهٔ تاریخی مرزبندی‌های سیاسی کنونی میان امت اسلامی را -که توسط فرانسه و انگلیس با هدف تفرقه و اختلاف ایجاد شد- برای نسل نوجوان و جوان دانش‌آموز توضیح داد؟ چرا علیرغم مطالبهٔ رهبر انقلاب‌، «اسناد لانهٔ جاسوسی آمریکا» در کتابهای درسی دانش‌آموزان جایگاهی ندارد؟! چرا تاریخ شکل‌گیری رژیم صهیونیستی و غاصبانه بودن آن را برای دانش‌آموزان بیان نمی‌کنیم، تا فرزندان این مرزوبوم، با منطق و عقلانیت، دلایل مخالفت و مبارزهٔ ما با جبههٔ استکبار را درک کنند؟! حتما بخش جدی از بستر تربیت نسل مبارز و حق‌طلب را که سرمایهٔ انسانی لازم برای ادامهٔ مسیر رسیدن به اهداف متعالی انقلاب اسلامی است، باید از سنین پایین‌تر و در آموزش‌وپرورش فراهم کنیم و محتوای کتابهای درسی، بخشی از این فرصت است که نباید آن را از دست داد! و البته سوالات و شبهات ذهنی معلمان و مربیان را در مورد مقاومت و دستاوردهای آن نیز باید برطرف‌کرد تا بتوانند این اندیشه را به دانش‌آموزان نیز انتقال دهند. بایستی نگاه امت‌گرا و اندیشهٔ مقاومت را در همهٔ عرصه‌های جامعه جاری‌وساری کرد تا به گفتمان اجتماعی غالب تبدیل گردد و پشتوانه‌ای باشد برای تصمیمات مهم در عرصهٔ میدان و دیپلماسی.