آیا امارات، زمین بی‌طرف است؟!

«طوفان‌الاقصی هم برای رژیم صهیونی و هم برای ما جنگ مرگ و زندگی است.» دشمنان ما، سخت به این تحلیل رهبر عزیزمان رسیده‌اند و آن را مبنای عمل خود کرده‌اند؛ به همین خاطر است که اسرائیل در قامت یک سگ هار ظاهر شده و از هیچ جنایتی، حتی بمباران بیمارستان و زدن خبرنگاران هم دریغ نمی‌کند. 

نظم ظالمانهٔ جهانی هم در یک سال گذشته، تمام ظرفیتهایش را به حمایت این غدۀ سرطانی آورده است؛ حمایت‌هایی که فقط به محموله‌های بمب دوتنی ختم نمی‌شود و تا دیپلماسی عمومی کشیده می‌شود؛ سازمان‌های بی‌طرف (!) بین‌المللی، حتی نوشتۀ زیرپیراهن یک فوتبالیست حامی مردم بی‌دفاع غزه یا یک نماد فلسطینی در حاشیهٔ زمین ورزشی را هم تاب نمی‌آورند و با جریمه و محرومیت، او را نقره‌داغ می‌کنند. 

 حتی از خیر سلب میزبانی کشورمان در مسابقات مقدماتی جام جهانی فوتبال هم نمی‌گذرند تا به همین اندازه، در جنگ روانی کودک‌کش‌ها علیه ملت ایران و القای ناامنی و ترس در افکار عمومی مردم ما سهمی داشته باشند. بلی؛ دشمن وضعیت صددرصد جنگی به خود گرفته و از ابراز آن هم ابا ندارد؛ چون حقیقتا خود را در برزخ وجود و عدم می‌بیند. 

 اما ظاهرا عده‌ای از مسئولان ما نه حرف رهبر انقلاب را به خود گرفته‌اند و نه حتی وضعیت جنگی دشمن را جدی گرفته‌اند؛ نمونه‌اش ادبیات تهدیدساز «در تلهٔ جنگ نمی‌افتیم» است که حتی همزمان با جنایتکاری بی‌پروای دشمن در قلب تهران هم برخی حاضر نشده‌اند آن را کنار بگذارند. 

 اما حتی اگر بتوان کم‌وکیف مواضع سیاسی و اقدامات نظامی را به‌خاطر ابعاد خطیر آن به اهلش واگذاشت و درباره‌اش سکوت کرد، نمی‌شود از ضایع کردن فرصتهای کم‌خرج و در عین حال، پربسامد و اثرگذار دیپلماسی عمومی و رسانه‌‎ای گذشت. مثلا وقتی در اوج حیرت دوست و دشمن از قدرت‌نمایی سپاه اسلام در «وعدهٔ صادق۲»، میزبانی مسابقه با قطر را از ما می‌گیرند، مسئولان فوتبال ما «امارات» را به‌عنوان میزبان معرفی می‌کنند! 

 امارات همان کشوری است که بارها ضربات منافقانۀ خود را به اقتصاد و سیاست و امنیت ما وارد کرده، در معاملهٔ قرن، رسما و علنا شریک اشغالگران شده و حتی بعد از طوفان‌الاقصی هم از همدستی با کودک‌کشان دست برنداشته است؛ فقط در یک قلم، تلاش کرده تا ضربات یمن عزیز به بندر ایلات و خطوط مواصلاتی اسرائیل را با ایجاد مسیرهای جایگزین تاحدی جبران کند. 

 حالا پس از گرفتن تحمیلی میزبانی بازی قطر از ما، اماراتی که به تلافی همدستی‌اش با جانیان، اقلا باید احساس ناامنی بر آن سایه می‌افکند، حالا از طرف خود ما به‌عنوان خاک امن معرفی می‌شود! آیا این بازی بیشتر از اینکه در زمین امارات باشد، در زمین اسراییل نیست؟! آیا نمی‌شد از ظرفیت ملت هم‌زبان و هم‌فرهنگ‌مان «تاجیکستان» و یا حمایت مسلمانان پرشور و ایران‌دوست و ضداسرائیلی «پاکستان» به بهترین نحو به‌نفع ورزش و اقتدار خودمان و مقاومت و فلسطین استفاده کنیم و از تهدید، فرصت بسازیم؟ کاش اقلا در دیپلماسی عمومی که دست برتر را داریم، اینقدر راحت فرصت‌سوزی نکنیم و گل‌به‌خودی نزنیم.