خیال می‌کنیم شیعه بودن به اسم‌‌نویسی است!

افسوس كه ما مسلمانها امروز درست بر ضد آنچه قرآن هست فكر می‌كنيم. می‌گوييم بالاخره هر چه هست، اسممان مسلمان كه هست؛ ما كه شيعه هستيم، اسممان در رعاياى على‌بن‌ابى‌طالب هست. خيال می‌كنيم كه صحبت اسم و اسم‏‌نويسى است! 

در حالیکه قرآن می‌گويد: اصلًا سنت و قانون ما اين است كه محال است مردمى فاسد باشند و نعمت و لطف و رحمت الهى به آنها برسد، و محال است مردمى خودشان، خودشان را اصلاح كنند و خداوند فيض خودش را به آنها نرساند. 

ولى حساب اين است كه قرنهاست ما مسلمين اين مسئله را كه قرآن متكى بر حقايق است نه بر تخيلات و اوهام و انتسابات ظاهرى [فراموش كرده‏‌ايم.] 

 مسلمان قرآن يعنى مسلمان واقعى: «أسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ‏» (بقره:۱۱۲) ▫️تسليم خدا بودن ▪️داراى اخلاق و عمل اسلامى بودن ▫️اجتماع او اجتماع اسلامى بودن ▪️نه فقط شعارها شعار اسلامى باشد. 

 شيعه بودن، یک حقيقت و يک واقعيت است؛ يعنى شيعه آن‏‌وقت شيعه است كه: ▫️فكرش بهتر باشد ▪️تصورش درباره خدا و قيامت بالاتر و برتر باشد ▫️خدا را بهتر بشناسد ▪️به راهنمايى ائمه‏‌اش اخلاق اسلامى و انسانی‌اش بهتر باشد ▫️عملش بهتر باشد ▪️و خلاصه همه چيزش بهتر باشد؛ يعنى نمونه‏‌اى از على‌بن‌ابى‌طالب باشد. 

 شخصى آمد خدمت اميرالمؤمنين على عليه‌السلام؛ يک لبخندى زد، عرض كرد: «من تو را دوست دارم.» فرمود: «اما من تو را دشمن دارم.» (نفرمود دروغ می‌گويى، چون راست می‌گفت، دوست هم داشت.) گفت: چرا؟ فرمود: فلان‏‌كس احتياج داشت به تعليم قرآن و بر تو واجب بود كه آن را به او ياد بدهى، از او پول گرفتى. 

بنابراين هيچ منافاتى نيست كه ما على را دوست داشته باشيم، اما عمل ما طورى باشد كه على ما را دشمن داشته باشد. 

امام صادق عليه‌السلام فرمود: «شما شيعيان اسباب افتخار ما ائمه باشيد، زيور ما باشيد، مايه ننگ و عار و خجلت و شرمندگى ما نباشيد». 

 فرمود: «طورى باشيد كه وقتى مردم شما را می‌بينند بگويند: "خدا بيامرزد امام جعفر صادق عليه‌السلام را، چه شيعيان خوبى درست كرده"». شما وقتى كه اخلاقتان، بازارتان، روحيه و كردارتان برخلاف اسلام است، اسباب خجلت و شرمندگى و سرافكندگى ما خواهيد بود.