اقتدار ملی، مایهٔ اعتبار گذرنامهٔ ایرانی

امسال توفیق شد برای دومین بار در پیاده‌روی اربعین شرکت کنم. این بار از کنار مسجد سهله شروع کردیم و وارد طریق‌العلما شدیم؛ مسیری که از دل روستاهای‌ شیعه‌نشین حاشیهٔ فرات می‌گذرد. 

 طریق‌العلما خلوت‌تر، سرسبزتر و طبعا کم‌هیاهوتر است. البته تعداد و فشردگی مواکب و خدمات به اندازهٔ مسیر نجف-کربلا نیست و پیاده‌روی در آن، استقامت بیشتری می‌طلبد. در عوض عمدهٔ پذیرایی از زوار، در منازل شخصی عراقی‌های محلی انجام می‌شود. همین مسئله باعث می‌شود که فرصت هم‌کلامی با عراقی‌ها خیلی بیشتر و راحت‌تر فراهم شود. 

 چه در طول مسیر و چه در مبیت‌های بین راه، با هر کس دقایقی هم‌کلام شدیم، صحبت از موشک‌های ایرانی به میان آمد و عزتی که برای اسلام و شیعه به ارمغان آورده است. 

 یاد و نام رهبر عزیز انقلاب هم در این مسیر پررنگ بود، چه در فضاآرایی و تبلیغات عراقی‌های روستانشین -که قطعا برچسب سازمانی و دستوری به آن نمی‌چسبد- و چه در گپ‌وگفت‌هایی که داشتیم؛ از سید کریم، متخصص رادیولوژی که می‌گفت حضرت آقا تکیه‌گاه امت و پرچمدار سپاه امام زمان (ره) است تا ابوعلی کارمند دادگستری که سر در سالن پذیرایی منزلش، عکس چای خوردن آقا را چسبانده بود. 

 خلاصه، فرمایش حضرت امام (ره) در منشور روحانیت برایم معنا شد: «ما در جنگ، انقلابمان را به جهان صادر کردیم.» با توجه به حوادث سخت پیش رو در منطقه، همه باید قدر این عزت ایجاد شده را بدانیم و برای گسترش و تعمیق ارتباطات مردمی و به‌ویژه با ملت عراق اقدام کنیم.